Kim jestem?
Wszyscy mówią, że copywriterem, ale bardziej pasuje do mnie polskie słowo pomysłodawca. Co chwilę wpadam na jakiś (mniej lub bardziej) mądry pomysł. Robię to zawodowo, taką mam pracę.
Czym zajmuję się na co dzień?
Gdybym miał opisać to jednym zdaniem, to brzmiałoby ono mniej więcej tak: inspiruję słowami, które przyciągają uwagę, rozświetlają wyobraźnię, pobudzają apetyt, przyspieszają tętno, rozszerzają źrenice i na koniec – napędzają do działania.
W czym się specjalizuję?
W prowadzeniu blogów firmowych, pisaniu scenariuszy spotów radiowych i… w analizowaniu oraz wymyślaniu pomysłów na biznes. To ostatnie kręci mnie coraz bardziej.
Z czego jestem znany?
Prowadzę grupę Jak zrobić wpis na bloga, żeby czytelnika wyrwało z butów. Jestem też autorem „najchętniej polecanego bloga w Polsce”.
Wartości, które wyznaję
Chcę zmieniać świat dobrymi słowami. Głęboko wierzę w to, że dobro rodzi dobro. Że zwykłymi, prostymi słowami można zdziałać cuda. I że ludzi dobrej woli jest więcej. Dużo więcej.
O czym lubię pisać?
O miłości, o miłości albo o… miłości.
W co wierzę?
Jestem przekonany, że skuteczne teksty reklamowe nie muszą być toporne. Nie muszą traktować czytelników jak ludzi z obniżonym ilorazem inteligencji. Mogą być lekkie, błyskotliwe i najzwyczajniej w świecie – piękne. Jeśli podzielasz te wartości, zapraszam Cię do współpracy.
Co robię po godzinach?
Próbuję pisać książkę adresowaną do tych, którzy chcą zmienić zawód na kreatywny i zacząć pracować zdalnie dla klientów z całego świata. Jeśli chcesz zostać copywriterem, scenarzystą, grafikiem, ilustratorem, autorem muzyki albo po prostu chcesz pracować w branży kreatywnej, przeczytaj darmowe fragmenty.
Dlaczego zostałem copywriterem?
Odpowiedź jest banalna: żeby moja rodzina miała co jeść.
Nie było w tym żadnej pasji, która od dzieciństwa wierciłaby mi dziurę w brzuchu, żadnej magii czy czegokolwiek natchnionego. Były za to pusta lodówka, kolejne rachunki do zapłacenia i brak perspektyw na przyszłość.
Wiatr w oczy, kij w szprychy
Nie zdawałem sobie sprawy, jak zatłoczona jest ta branża: dziesiątki, a nawet setki osób startujących do najmniejszego zlecenia i głodowe stawki, za które trudno kupić miskę ryżu. Musiałem walczyć do upadłego, żeby utrzymać się na powierzchni i nie pójść na dno. Wiele razy chciałem wycofać się z podkulonym ogonem. Poddać się bez walki.
Rzucić całe to marne pisanie w cholerę. Albo jeszcze dalej.
Punkt zwrotny
I naprawdę rzuciłbym to wszystko bez żalu, gdyby nie to, co wydarzyło się parę lat temu, pewnej bezsennej, jesiennej nocy.
To był ostatni moment na wysłanie scenariusza słuchowiska radiowego na prestiżowy konkurs organizowany przez Teatr Polskiego Radia. Postanowiłem spróbować, chociaż nie wiedziałem, jak wygląda scenariusz słuchowiska, nie miałem żadnego pomysłu na ciekawą historię i nie miałem bladego pojęcia, od czego w ogóle zacząć.
Była trzecia nad ranem. Wstałem z łóżka, włączyłem laptop i zacząłem pisać. Po dziesięciu minutach zrezygnowałem. Uznałem, że to kompletne wariactwo, że to nie ma sensu, że nie mam najmniejszych szans z zawodowcami, którzy od tygodni starannie dopieszczali swoje teksty słuchowisk.
Wróciłem do łóżka. W końcu musiałem się wyspać, bo rano czekała mnie wielogodzinna harówka za stawki, za które nawet najtwardszy student nie byłby w stanie przeżyć.
Z motyką na głęboką wodę
Po chwili jednak wstałem i jeszcze raz zasiadłem do pracy.
Pisałem przez wiele godzin bez przerwy, jak w transie. Czułem się jak chirurg, który otwiera pacjenta jedną ręką, a w drugiej trzyma podręcznik przeprowadzania operacji. Potem nieprzytomny pobiegłem na pocztę. Wysłałem paczkę z wydrukiem słuchowiska. To był naprawdę ostatni dzwonek.
Okazało się, że warto było rzucić się z motyką na słońce, którego odbicie kołysało się na powierzchni głębokiego oceanu. Zdobyłem wyróżnienie. Dostałem wiatru w żagle. Wreszcie ruszyłem z miejsca.
Tamten huraganowy podmuch napędza mnie do dziś.
Dlaczego dziś klienci piszą, że muszą mnie mieć?
Jak to się stało, że dziś jestem dla wielu copywriterów wzorem do naśladowania, a klienci piszą w mailach prosto z mostu, że „koniecznie muszą mnie mieć”?
Bóg jeden wie.
To chyba najbardziej precyzyjna odpowiedź. W końcu to do Niego modliłem się i nadal się modlę o mądrość. To Jego za każdym razem prosiłem i nadal proszę o jasność umysłu, zanim zasiądę do pracy nad tekstem. Samą katorżniczą pracą, tonami szczęścia i szczyptą talentu – nie osiągnąłbym tego wszystkiego.
Chcesz współpracować ze mną?
Jeśli szukasz copywritera, scenarzysty, ghostwritera, tekściarza – skontaktuj się ze mną. Jeśli nadal masz wątpliwości – zobacz opinie moich klientów.
Lista agencji, dla których pracuję (pracowałem):
W rzeczywistości wyglądam nieco starzej, ale w środku wciąż jestem soczyście młody 😉
50 komentarzy
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
[…] O mnie […]
Nie grał, nie czytał, nie fascynował się…
Ani ja…omijam popkalczar poziomu muszli klozetowej.
I bez FB oraz innych „spolecznosci”.
Ale, jak Maciek Mackowi, powiem Ci szczerze ze jestes troche adwokatem diabla
i to nic smiesznego :
„Potrafię słowami zrobić prawie wszystko: nakłonić wegetarianina do zjedzenia soczystego schabu” : Mnie nie !
Zostalem wege dzieki pysznej kuchni Hare Kryszna.
To zastanow sie co ty pleciesz…
sprzedajna ofiaro systemu, mimo ze bez smartfona !!
Bez pozdrowien z francuskiej emigracji.
Poza tym ciekawe.
Houk !
Hej 🙂
To, że potrafię to zrobić, nie znaczy, że używam tego na co dzień 😉
Zwłaszcza w jakichś niecnych celach 🙂
O rety! Mamy tyle wspólnego 😀
Też nie masz smartfona? 🙂
Do niedawna nie miałam. Został mi brutalnie podarowany. Ale:
Nigdy nie używałam Vine’a, Snapchata, ani Tindera. – Pierwsze i trzecie: NIE MAM BLADEGO POJĘCIA CO TO!
Nigdy nie grałam w Wiedźmina, Call of Duty, Assassin’s Creed ani w Angry Birds.
Nigdy nie używałam GPS-u – sama jestem żoną GPS.
Nigdy nie oglądałam Gwiezdnych Wojen, Breaking Bad. – Gra o tron, tylko pierwszy sezon i to dopiero co.
Nigdy nie paliłam trawy (siano w ogródku się nie liczy).
Nigdy nie jadłam homara (czytanie Homera się nie liczy).
Nigdy nie byłam w operze, cyrku ani w Starbucksie.
Nigdy nie jechałam Pendolino, nie leciałem samolotem, nie płynąłem statkiem ani z Tadkiem.
Też mam sporo do nadrobienia. NIECH KTOŚ NAGNIE TĘ CZASOPRZESTRZEŃ 😉
„Został mi brutalnie podarowany” – dobre! 🙂
A co do pozostałych punktów – faktycznie, spora zgodność 😉
Przeczytałem kilka wpisów i chciałem zostać na dłużej, jednak punkt:”Nigdy nie oglądałem Gwiezdnych Wojen, gry o tron” przekreślił wszystko. Nie dogadamy się.
M+
Skąd wiesz, że właśnie teraz nie oglądam SW, czytając równocześnie GOT? 😉
Zaszokowała mnie Twoja listy nigdy… gdzie Ty się uchowałeś ;). ? No, ale zamierzasz cokolwiek z tej listy nadrobić czy chcesz już tak mieć zawsze? Pozdrawiam Cię serdecznie, zza granicy –
aż z Włoch, z nad cudnego morza Adratyckiego :).
E tam 🙂 Spokojnie, zdążę wszystko nadrobić 😉
Całe życie przede mną (no dobra, powiedzmy, że pół życia).
Nie nadrabiaj chodzenia do cyrku!
Czekam na wpis lub opis tego co lubisz i co ciekawego zrobiłeś. Tak dla porównania. (Pisanie się nie liczy)
Kurcze, tylko pisanie mi w życiu wyszło… 😉
Tylko? To znaczy, że nadal posiadasz bujną fryzurę. To też plus 😀
Już nie 🙁
Mnie interesuje ten kotlet. Jestem wegetarianką od 24 lat. Ciekawe jakbys chciał mnie namówić do zmian na moim talerzu.
Nie namawiałbym Cię 🙂
A, to właściwa odpowiedź człowieka z bajeczną wyobraźnią. Pozdrawiam
🙂
Uaktualnij informację o Instagramie 😉
Faktycznie 🙂
Ale numer, nie myślałam, że są jeszcze jakieś bloggery bez smartfona ( poza mną ;)). Prócz tego, że byłam za granicą, piłam alkohol, byłam w cyrku i płynęłam statkiem reszta też się zgadza 😉
Smartfona już się dorobiłem, ale leży biedak na półce i obrasta kurzem :))
He z emocji nie zauważyłam dopisku 😉
Tak jak u mnie
Najbardziej przekonały mnie twoje wady…Wyrwały mnie z butów…Reszta zbyt oklepana :-). Lubię tu zaglądać. Chociaż zawsze potem się dołuję, jak jestem beznadziejna w swoim pisaniu. Pozdrawiam
Widzę zbieżności do momentu podróżowania, wizyty w operze i Gry o tron, którą bardzo lubię.
Comments are closed.